kırılan kalpler nereye gidiyor?
İnsan en çok kendiyle başbaşa kaldığında mı kendini tamamlıyor?
En doğru kararlar en kötü hissettiğin zamanlarda mı alınıyor?
Gittikçe kopan bağlar, uzaklaşılan saplantılar neden insanı üzüyor?
Zincirlerinden kopmak değil miydi özgürlük?
Kalbindeki yeni kalp seni esir mi kılıyor?
Başlangıçlardan korkmak insanı bağımlı mı yapıyor?
Yıllarca televizyonlarda izleyip üzüldüğün insanlara dönüşüyorsun.
Kitaplarda okuyup garipsediğin karakterlerle bütünleşiyorsun.
Daha çok sorguluyorsun.
Sorguladıkça üzülüyor, üzüldükçe yoruluyorsun.
Ama en çok “uyandığında canını acıtan rüyalara” değil, sorumlusuna kızıyorsun.
Çünkü kulaklarının tanıdığı bir ses var, özlediğin.
Göklerde bir yerde olmalı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder