Herkesin bir hikayesi var mı gerçekten? Ya da “herkesin kayda değer bir hikayesi var mı?”
Peki benimki? kayda değdi mi?
Hayatımın çeşitli dönemlerinde aynaya baktığımda çeşitli fotoğraflarla yüzleştim. Ki bunlardan hiçbiri bir diğerine benzemediği gibi, görünür oldukları tarihler arasında jeolojik zaman geçmişçesine büyük farklar yoktu. Olsa olsa gözü açıp kapama, yere tükürüp kurutma... (son örnek biraz iğrenç oldu farkındayım)
Bu da benim sevgili bipolarımdı işte. Çok mutluyken, coşkudan kahkaha atarken, yukardan biri beni boşluğa fırlatmıyordu heralde. Coşkumu dozunda tutsam düşerken farkına varıp paraşütümü açabilirdim ama ben coşkumu o denli yüksek yaşıyordum ki düşerken yüreğim hop etmeyecek kadar benden habersiz oluyordu işte.
Çok mutluydum be albayım. Ben o sene çok umutluydum. Her şey o kadar güzel olacaktı ki, evimin duvarlarını kalpli duvar kağıdıyla kaplayacaktım. Ruhum öyle huzur doluydu ki, cem adrian dinlemek aklımın ucuna uğramayacaktı.
Oysa şimdi...
yine mutluyum. Mutluyum ama sanki dudak payı bırakırken dolgulu dudaklarla ölçü almışlar da bir yerleri eksik bırakmışlar gibi.
Sorun şu ki, artık özlemiyorum da albayım. Sadece durup bakıyorum. Daha ne kadar boş hissedebilirim onu ölçüyorum. Dakikada kaç kelimeyi zihnimden geçiriyorum hesap etmek için dakika tutuyorum, fakat dakika dolunca dönüp sayamayacak kadar çabuk unutuyorum.
Ben kendimi çok geç kalmış hissediyorum. Artık ivmemi arttırsam da yetişemem gibi.
