Yıllar önceydi, ilk kaybımı yaşamıştım ve şöyle yazmıştım; “başın saolsun dediler kulağıma, ömrümde ilk defa”.
Bilmediğim şey, o günün hissizliğinin bir sebebi olmasıydı.
Bir babaanne tanıdım ben, kalbi pamuktan.
İlk telefon konuşmamızda “babaannen doysun senden” demişti, bilmiyordu ki günüm nasıl güzelleşmişti.
Ne acıdır ki son gördüğümde onu, son sarılışımda, “biz yine geliriz babanne” dediğimde, son cümlesi de aynı oldu kulağıma fısıldadığı “babannen doysun senden”.
Ah babanne… bilirdin seni ne çok severdim. “Allah razı olsun seversiniz beni, iyi biri miyim o kadar” derdin. Bi bilsen, tanıdığım senin kadar kalbi pamuk insanların bir elin beş parmağı geçmediğini. En baş sırada senin yer aldığını.
Rüyamda vedalaştık, sarıldım sana, çok ağladım. Uyandığımda haberini aldım.
Şimdi yine başın saolsun diyorlar bana, canım ilk kez bu kadar acıyor duyduğuma.
Cennet bahçelerinde olduğunu bilmek bir nebze huzur veriyor. Rabbim günü geldiğinde buluşmayı nasip etsin. Seni çok seviyorum.
