Yıllar yıllar önce, daha kendimi bu kadar yakından tanımazken, hayatı belki de pamuk şeker zannederken, bana ne yaparak kalbimi kırdığını şu anda hatırlayamadığım bir insan, insan diyorum kibar olmak için, geçirmek zorunda kaldığımız 15 günün sonunda, serin bir akşam, bulunduğumuz mekanın balkonunda, bana demişti ki “karşındaki tarafından yok sayılmak insana verilecek en büyük cezaymış meğer, bunu bilerek mi yaptın?”
Bilerek yapmamıştım. Şaşkındım. Kalbim kırığı kabullenmemiş, beynim kalbimi korumaya almıştı sanki. Ama... O gündem sonra bunu hep bilerek yaptım.
Kapanan kapılar tercihken, bilinçli veya bilinçsiz verilen kararlar üzerine düşünmesi gereken ben değilken..... Ve aslında belki de böylesi daha işime gelirken...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder